In het indrukwekkende atelier van beeldend kunstenaar Hans Klein Hofmeijer.
Half februari haalde ik mijn logeetje op in het indrukwekkende atelier van beeldend kunstenaar Hans Klein Hofmeijer in het zuiden van het land. Hij vertelde een verhaal over zijn werk waarvan je alleen maar kon hopen dat er geen einde aan zou komen. Zoals het een goede verhalenverteller betaamt, werd de spanning mooi opgebouwd totdat hij ‘mijn’ tekening tevoorschijn haalde, “Aan de rafelranden van het (mijn)denken” (Gapingen van mijn geest). Het leek meer op een weerzien dan op een eerste kennismaking, dit blauwe brein vol tekst die zich naar buiten probeert te wringen.
Een wonderlijk toeval was het artikel dat drie dagen later in de Volkskrant verscheen in de rubriek “Omslag” van Erik van den Berg waarin hij een halve pagina besteedde aan blauwe omslagen van boeken, muziekalbums en de poëziebloemlezing “En blauw zal alles zijn” van Elisabeth Lockhorn met een blauw schilderij van Joan Miró op het omslag “Ceci est la couleur de mes rêves”.
Alle kleurensymboliek ten spijt, het mysterie van de tekening van Hans Klein Hofmeijer geeft zich niet gewonnen, gelukkig maar, maar een mooiere duiding dan die van mijn vijfjarig buurmeisje dat stilletjes stond te kijken, kan ik mij niet voorstellen: “Die meneer heeft allemaal regeltjes in zijn hoofd”, fluisterde ze.
Rosita